در تابستان ۱۳۷۹, ميثم مخملباف به عكاسي از منارههاي كشور دبي پرداخت. بيش از هزار عكس او از منارههاي دبي كه گزيدهاي از آن را ميبينيد همه متعلق به ۲۴ مسجدي است كه تنها در يك خيابان دبيي (الجميراء) وجود دارند.
محسن مخملباف درباره موضوع عكسهاي ميثم ميگويد:
“اگرچه معماري به تاريخ يك ملت مربوط است اما در عين حال كاراكتر روحي هر ملتي را هم به نمايش ميگذارد. منارههاي اسلامي در اصل به فرهنگ اسلامي كشورهاي صاحب مناره مربوطاند اما فرم منارهها بيانگر مسائل ديگري است. مثلا منارههاي مساجد ايران مدام تكرار شدهاند، چنانكه گويي طي قرون متمادي بده بستان كمي بين اين نوع از معماري با معماري فرهنگهاي ديگر رخ داده است. ايران نه تنها درهاي سياست كه گاه درهاي مبادلات فرهنگي خود را از طريق ايجاد محدوديت و تحريمها بسته نگه داشته است. اما منارههاي تازهساز مساجد دبي از تنوع و گونهگوني فراواني بهره برده اند (هر چند كه از روح كمتري نسبت به منارههاي ايران برخوردارند). به نظر ميرسد دبي، به عنوان كشوري كه بيشتر به يك بازار شبيه است اين فرصت را داشته است تا در كنار داد و ستد خود با دنيا به داد و ستد فرمها و فرهنگها نيز بپردازد. منارههاي دبي از يكسو تعلق اين كشور-بازار را به فرهنگ سنتي و اسلامي خود ميرساند و از يك سو تنوع منارهها بيانگر نوعي مدرنيسم تاثيرگذار بر آن سنت معماري عربي-اسلامي است.
در كشور دبي، سنت ديني ثابت و معيشت متغير روزمره مرتبط با دنياي غرب، خود را در فرمت همه ساختمانها به ويژه منارههاي دبي نشان ميدهند.
منتقدين سنتي، ابداعات جديد در هنر معماري مذهبي را نوعي بدعت و كفر تلقي ميكنند و پايبندي به مذهب را نه تنها در پايداري به روح مذهب، كه در پايداري به فرمهاي مذهبي نيز ميدانند.
منتقدين مدرن اين نوع ديدگاه سنتي نيز اعلام ميدارند كه مساجد صدر اسلام اشكال بسيار سادهاي داشتهاند كه نميتوان به فرم آنها لقب معماري را داد. به عنوان مثال معماري مسجد صفه در صدر اسلام عبارت بوده است از چندين تنه درخت نخل به عنوان ستون و سايهباني از حصير بافته شده به عنوان سقف. آنچه امروزه به نام معماري اسلامي معروف شده است تنها يادآور تاثيرپذيري فرهنگ جوامع اسلامي است پس از فتوحات اوليه اسلامي از ممالك فتحشده غيراسلامي. به اين معنا كه فرم معماري امروزين اكثر اماكن مقدسه اسلامي از فرهنگهاي ديگر به وام گرفته شده و تنها روح و جهت اسلامي بدانها داده شده است. معماري منارههاي دبي تنها نمونه يكي از اين داد و ستد فرهنگهاست. با اين تفاوت كه در اينجا به جاي فتح، تجارت موثرتر بوده است.
